Ik neem even de tijd om mijn gevoelens te delen via deze PDA. Het is een tijdje geleden, dat realiseer ik mij. Mijn excuses voor de spontane verdwijning, maar ik werd geroepen. Een bekende sirenezang die ik niet kon weerstaan kwam binnen en sindsdien voel ik mij verloren. Ik ben geen vreemdeling als het gaat om de Zone en toch wist zij mij opnieuw te verrassen. Na vijf uur gespendeerd te hebben in de Lesser Zone, kwam ik erachter dat alles anders was. Tijd kan eenmaal veel veranderen en ook Chornobyl piept, schuift en kraakt. Na tien uur kwam ik in de Garbage terecht en werd de nieuwe wereldorde duidelijk. Ja, bandieten maken de dodelijk excursies nog moeilijker, maar de nieuwe autoriteiten maken de boel ook niet per se gemakkelijker. Na vijftien uur kwam ik eindelijk weer in Cordon terecht en overviel mij een gevoel van nostalgie. Sidorovich stond klaar met een aantal kutklusjes en de betaling ervoor was miserabel, maar ik moest iets om mijn gear te repareren. Na twintig uur kwam ik in de moerassen terecht, op zoek naar de restanten van Clear Sky, terwijl de hallucinaties steeds meer nachtmerries voor mijn ogen toverden. Wat ik vond in mijn dertigste, veertigste en vijftigste uur met S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chornobyl kan ik niet vertellen, gezien ik nog steeds moet bevatten wat ik heb meegemaakt in dit radioactieve gedeelte van Oekraïne. Maar vandaag doe ik mijn best om jou te vertellen waarom deze kiezelharde first-person shooter één van de aangrijpendste game-ervaringen van 2024 te noemen is.
Dit artikel bevat in totaal 2826 woorden.