Ik was een jaar of veertien toen ik in aanraking kwam met de donkere fantasiewereld van Dragon Age: Origins. Je zou kunnen zeggen dat ik iets te jong was, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik was spontaan verliefd op deze game en sindsdien draag ik de franchise een warm hart toe. Jaren later herinner ik me nog steeds momenten uit de eerste game en zullen personages als Alistair, Duncan en Morrigan mij altijd bijblijven. Het tweede deel van de franchise werd door vele gezien als een middelmatige game en door de gameplay heb ik die game nooit uitgespeeld. Ik besloot om het verhaal maar gewoon op het internet te lezen, maar wat zijn we streng geweest voor Dragon Age 2. Dragon Age: Inquisition nam een andere wending, maar was alsnog een fantastische game. Ook hier zaten enkele personages in, zoals Dorian, Cole en Cullen, met prachtige dialogen. Het gedenkwaardigste is nog de officiële openingsscène. Nadat je het begin van de game door bent en in de sneeuw terechtkomt, wordt het nummer The Dawn Will Come ingezet door de overleveraars. Tien jaar later krijg ik nog steeds kippenvel als ik die scene zie. Wat heeft deze begrafenisrede en terugblik op de franchise te maken met de review van Dragon Age: The Veilguard? De Dragon Age-franchise zal voor altijd een trilogie blijven. Het is treurig om te zeggen, maar één van mijn geliefde franchises is in 2024 gestorven. Toch zal de verschrikking van Dragon Age: The Veilguard nooit de prachtige momenten uit de eerdere games en de boeken overheersen. En ik kan niet wachten om die games opnieuw te beleven. Deze review is trouwens
Dit artikel bevat in totaal 2901 woorden.