Joke was zestien toen het gezin terugkeerde naar Nederland en zich vestigde in Zeist. Ze ging daar naar het Christelijk Lyceum. Op het houten tweepersoonsbankje achter de lessenaar kwam ze te zitten naast Rosette, een tenger joods meisje. Ze werd haar beste vriendin. Niet lang na het uitbreken van de oorlog verdween Rosette van school. Hun wiskundeleraar vroeg Joke om huiswerk te brengen naar het adres waar haar vriendin met het gezin zat ondergedoken. Op een dag was het gezin verdwenen. Dezelfde leraar vroeg haar of Joke nog andere dingen wilde rondbrengen, om onderduikers of mensen in het verzet te helpen. Nu had Joke geen huiswerk in haar fietsmand maar voedselbonnen, legitimatiebewijzen en soms munitie. Haar drijfveer was boosheid over het onrecht dat onschuldige mensen, zoals haar vriendin, werd aangedaan.
Dit artikel bevat in totaal 632 woorden.