Het weer nodigde ertoe; zon, windstil, graadje of 14 en dat in oktober. In het verleden (ver verleden moet ik bijna zeggen) stond ik op de derde oktoberdag om vijf uur op en was tegen zes uur in Zuidlaren. Voor de stroom aan. Het geluid van paarden en zien hoe handelaren er mee omgingen. Dat was niet altijd even jofel. Vroeger stonden ze (koeien, paarden en eventueel ander vee) nog aangelijnd langs de kermisattracties. Dat is gelukkig niet meer het geval, ofschoon het geluid van alles wat zwaait en zwiert nog goed doorklinkt tot waar de paarden nu staan. Dat is voorbij de synagoge, de zoveelste brink, in lange dampende rijen. Ik mag graag paarden zien en dan niet die opgetutte prima donna’s, maar natuurlijke paarden. Het liefst Belgen. Paarden met de omvang van een jonge olifant en de kracht van een Caterpillar. Maar zulke paarden zie je niet zo vaak meer. Behalve op de Zuidlaardermarkt. Ze vormden altijd bekijks. De laatste keer dat ik er was, brak er eentje los. Groot paniek over heel het terrein! Ze ging gewoon even buurten en de eigenaar kon haar makkelijk terugpakken. Probleem opgelost. Zag de hele wereld er maar zo vredelievend uit.
Dit artikel bevat in totaal 530 woorden.