Een enorme roodkolkende zon verlicht de grote expositiezaal op de vijfde verdieping van Depot Boijmans Van Beuningen in Rotterdam. De zon is twee keer te zien op het grote scherm dat diagonaal de zaal in tweeën deelt. Op het ene scherm zie je de hele zon, en daarnaast een beeldvullende close-up. Op de andere kant van het scherm nog eens twee van die zonnen op dezelfde manier. De films van de zonnen zijn doorsneden met bewerkte beelden uit The Jazz Singer (1927): bekend als de eerste grote geluidsfilm én als de film die het zwart schminken van witte acteurs – ‘blackface’, een racistisch stereotyperend masker – normaliseerde. Het brandt. Het flikkert. Het ene zonnebeeld zoomt in, terwijl het andere uitzoomt. Ondertussen horen we hypnotiserend, onheilspellend, de stem van filmmaker en beeldend kunstenaar Steve McQueen fluisteren „Shine on me Sunshine State. Shine on me.” Het is een bezwering en een vloek.
Dit artikel bevat in totaal 969 woorden.