Het is 3 uur 13 in de ochtend als Shy, een uiterst gevoelige puberjongen en zowel verteller als naamgever van Max Porters vierde roman, met een loeizware rugzak ontsnapt uit het Engelse tehuis ‘Laatste Kans’ voor moeilijk opvoedbare jongens. Dat het zijn laatste kans is waarvan hij wegvlucht, legt een nijpende druk op hem: ‘Hij heeft graffiti gespoten, gesnoven, geblowd, gevloekt, gestolen, iemand een jaap gegeven, gestompt, de benen genomen, een Escort in de prak gereden, een winkel aan diggelen geslagen, een huis vernield, een neus gebroken, zijn stiefvaders vinger gespietst, maar het is een tijd geleden dat hij heeft geslopen. Hij krijgt er de zenuwen van.’ Het verhaal omvat de wandeltocht naar een vijver, tijdens een handvol nachtelijke uren, met een tas vol stenen op zijn rug. Deze tocht omschrijft Shy zelf als ‘een zich voortslepende reeks flikkerende geheugenflarden zonder kop of staart’ en in zekere zin is dat ook hoe zijn verhaal leest.
Dit artikel bevat in totaal 992 woorden.
Lees het volledig artikel