‘Een lepel?”, zegt Connie Palmen. „Een lepel ?” Op het terras van hotel De L’Europe in Amsterdam wachten we op zeebaars met frites, maar de ober legt lepels neer naast onze borden. „Ik denk dat we een verkeerde bestelling krijgen”, zegt Palmen. Zullen we het vragen, opper ik. Geen sprake van. „We gaan niet een toneelstuk bederven voor we de plot hebben kunnen lezen.” Het terras ligt op een steiger, als iemand langsloopt, wiebelt het water in onze glazen. Palmen zag ‘zuurdezem’ staan op de menukaart en zei: „Jammer dat ik mijn rode pen niet bij me heb”. Ze draagt een geelbruin getinte bril, haar ogen schemeren erdoorheen.
Dit artikel bevat in totaal 1632 woorden.