In een peloton kun je bepaalde renners goed herkennen; aan een kromme rug, breed uitstaande ellebogen, een licht verzetje, een RedBull-helm of gewoon omdat ze een kampioenstruitje dragen. Domenico Pozzovivo was in dat opzicht next-level , die pikte je er van drie kilometer afstand al uit. Met z'n zadel op de laagste stand, armen in standje-robot en de benen zo ver naar buiten, dat van aerodynamica nooit sprake kon zijn. Het is een wonder dat de Italiaan zo ongelofelijk goed was, helemaal als je je bedenkt hoe vaak hij in het ziekenhuis lag. Een ode aan Pozzo , de enige échte mijnwerker van het peloton.
Dit artikel bevat in totaal 1043 woorden.