Een ander punt dat opvalt bij documentaires is dat er steeds minder ruimte lijkt voor een humoristische visie op de wereld. Ik vond letterlijk één feelgoodfilm bij de 250 aangeboden films, terwijl het mij toch geen schande lijkt om van luchtige films te houden – het meerendeel van de mensen doet dat. (Als je als documentairefestival ooit de brug wil slechten met het ‘grote publiek’, zouden ieder jaar een paar vrolijke, ‘volkse’ films een handreiking kunnen zijn. Ik herinner me van eerdere IDFA’s een paar goed bezochte films over volkszangers, voetballers, acteurs, autoverkopers etc. Doe daar een ‘moeilijke’ film van 10 minuten bij en iedereen is tevreden.)
Dit artikel bevat in totaal 1273 woorden.