Wat is dat toch, denk ik, dat volwassenen kinderboeken lezen. Mijn eerste klant koopt het boek ‘Kruistocht in spijkerbroek’ van Thea Beckman. Ik heb dat boek al twee keer geweigerd te verkopen omdat mijn vraag of ze het zelf gingen lezen beaamd werd. En ik verkoop geen kinderboeken aan mensen die kinderboeken lezen. Maar op één of andere manier heb ik nu geen zin in discussie. Ik heb alleen gezegd dat ik hoop dat ze er niet van gaat dromen omdat het zo spannend is. En het wordt niet beter met me. Een jongen koopt een boek met de titel ‘Op de drempel van de vernieuwing’, een studieboek dat door de strenge selectie is heen geglipt. En nu wordt het toch nog verkocht. Gelukkig koopt hij ook nog het boekje ‘Kunnen we even praten’ van Joris Luyendijk. Als je al geen vertrouwen meer in de politiek hebt, zeg ik tegen de jongen, heb je het na het lezen van dit boekje helemaal niet meer. Ach, het is een boekje uit 2017, zegt de jongen. Heb je het idee dat het nu beter geworden is dan, vraag ik. Ik krijg geen duidelijk antwoord, want ineens lopen er een stuk of twintig dames van de ene kant van de Boekenpassage naar de andere. Ik zeg vriendelijk goedemiddag en als er eentje dan mijn kant op kijkt is die voor mij. Dames, zeg ik, terwijl ik achter de tafel vandaan kom. U bent duidelijk niet geïnteresseerd in boeken, dat herken ik als beginnend boekverkoper in deze schitterende winkel. Dan kan ik eigenlijk alleen maar de conclusie trekken dat u voor mij hier binnen komt. Even is het paniek bij de dames, maar dan verdwijnen ze giechelend richting Grote Hoogstraat. Ineens is wel mijn humeur een stuk beter geworden.
Dit artikel bevat in totaal 700 woorden.
Lees het volledig artikel