De oorlogsdagboeken en jeugdherinneringen van dichter Hanny Michaelis (1922-2007) behoren tot de indringendste ego-documenten die ik ken. Vooral omdat ze zo zuiver van toon zijn en zij niets en niemand spaart, ook zichzelf niet. Als ik door de Amsterdamse Rivierenbuurt fiets, denk ik vaak aan haar beschrijvingen van de Rivierenlaan (nu President Kennedylaan) met het zicht op de Amstel vanuit haar ouderlijk huis. En als ik op die rivier roei, is het soms alsof zij op de wal mee fietst om net als ik te genieten van het ontluikende groen en de wolkenpartijen.
Dit artikel bevat in totaal 549 woorden.