De bondigste opmerking in Pakhuis de Zwijger vorige week kwam van een rechter die zich „al anderhalf uur had zitten opwinden. Ik ben strafrechter in Amsterdam en voor wie denkt dat-ie kleurenblind is, ik ben dus zwartâ€. Gelach – ontlading, opluchting in de zaal. Want de vinger op de zere plek. Kleur doet er toe, kleur bestaat. Kleur kan niet meer ‘ongezien’ worden verklaard, een smoes die ik ook van mezelf nog weet. Dat is dus zelfbedrog, dat zogenaamde ‘kleurenblind’ zijn van witte mensen. In mijn hoofd zitten natuurlijk beelden en oordelen op basis van kleur. In een witte omgeving kom je daar lang mee weg. Totdat die dus verandert. Hoe kun je dat frame uit je kop krijgen, dat is de opgave voor de witte mensch van nu. Ook wel bekend als ‘wit huiswerk’.
Dit artikel bevat in totaal 622 woorden.