Nour is moe, schrijft ze. Ze wacht al twee dagen op het verlossende woord van de Servische grensbewakers die alle vluchtelingen stuk voor stuk aan het controleren zijn. Haar schoenen zijn kapot, de meeste tenten zijn aan families toegewezen. Als alleen reizende Syrische vrouw valt ze overal tussen wal en schip. „Sorry, ik moet minder klagen,” appt ze. Sussend reageert haar man Majd: ze hoeft geen sorry te zeggen. Het is een zware tocht, dat begrijpt hij.
Dit artikel bevat in totaal 609 woorden.